Opnieuw een Buzz boek bij Hebban. 50 lezers tegelijk lezend in hetzelfde boek, om vervolgens in het leesclubcafe en de leesclubdiscussie leeservaringen uit te wisselen.
Ik kan daar enorm van genieten, zeker als het een boek is dat goed is geschreven, prettig leest en een goed verhaal verteld.
Zo was het deze keer “Later als ik dood ben” van Ilse Ruijters.
Korte samenvatting
Elin ligt op de grond, gevangen in pijn, bloedend. Het leven stroomt uit haar lichaam. Balancerend tussen leven en dood herbeleeft ze haar verleden – hoe ze op een dag ontdekte dat haar bestaan een grote kluwen leugens was. En hoe ze de waarheid dacht te kunnen vinden door te gaan werken in een tbs-kliniek. Maar aan elk antwoord dat ze vond, hing een prijskaartje.
Het boek
Het boek start met een spannende proloog, waarbij alle waarnemingen op scherp worden gezet. Iemand ligt dood te gaan, neergeschoten? wie is dat? Wat is er gebeurt?
De toon is gelijk gezet.
Daarna volgt het verhaal van Elin. Aan de hand van haar verhaal nu, afgewisseld met verhalen uit het verleden, volgen we haar prive en in haar nieuwe baan in de tbs-kliniek.
Elin is boos, haar ouders hebben gelogen en weigeren de waarheid te vertellen. Dus besluit ze om zelf op zoek te gaan naar antwoorden. En keuze die niet zonder ernstige gevolgen blijft.
De spanning bouwt zich heel langzaam om, het verhaal kruipt onder je huid, wie is nog te vertrouwen. Je weet als lezer dat het mis zal gaan, maar wanneer en waar dat blijft de vraag tot aan het laatste deel.
“die tbs-er in die kliniek, dat zijn losers, die hebben zich laten pakken. De echte psychopaten zitten gewoon bij je aan tafel”.
Het verhaal boeit vanaf de eerste pagina, er komen veel personen in het verhaal voorbij. Zo is er de familie van Elin, waar een familiegeheim wordt ‘verklapt’. En de mensen op het werk in de tbs-kliniek, stuk voor stuk bijzondere persoonlijkheden, die goed zijn uitgewerkt.
Voor Elin is het een zoektocht naar haar verleden, maar met de antwoorden die ze vind en de gevolgen ervan is het de vraag of ze niet beter onwetend had kunnen blijven.
Over Ilse Ruijters
Ilse Ruijters (1979) is een Nederlandse auteur. Ze studeerde communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam, met als specialisatie media entertainment.
Ruijters deed op schrijversgebied veel ervaring op. Ze schreef onder andere artikelen en columns voor Cosmopolitan, Fab!, Lifestyle Almere, Almere Deze Week en andere media. Ook won ze wedstrijden als ‘Een dagje Aaf zijn’ in nrc.next, de Literatuurprijs Helmond en de Onze Taal Magazine Schrijfwedstrijd. In 2008 ontving ze de IVIO-Andries Greinerprijs, een aanmoedigingsprijs voor Flevolands schrijftalent. En in 2013 schreef ze de negende editie van het Almeers dictee.
De cover
Op de voorkant prijkt een zwart-witte vlinder, haar rechtervleugel is beschadigd. Vlinders zijn leuk en mooi, maar deze zorgt voor een somber gevoel.
De keuze van de vlinder is begrijpelijk. In het boek wordt een scene met vlinders uitvoerig beschreven. Een onderbuikgevoel zal nooit meer hetzelfde zijn.
Mijn mening
Het lezen van dit boek was heerlijk. Korte hoofdstukken, duidelijk aangegeven in welke tijd (dag 50, 1985 enz), zodat het verhaal logisch verliep. Door de korte hoofdstukken ging het lezen ook snel. Het verhaal is goed opgebouwd, langzaam druppelt de spanning het boek binnen, hoewel de werkelijk spanning pas in het einde tot uitbarsting komt. De hele tijd ben je als lezer bezig met “wie is te vertrouwen”, “wat gaat er gebeuren”, “wie is de vader”, “wie is nu de slechterik”, om op het einde slechts één vraag goed te hebben (die van wie is de vader), verder is alles anders dan je ooit had kunnen denken.
Mooi is ook het laatste hoofdstuk, vele jaren later, waar je als lezer nog uitleg krijgt over de gevolgen van de uitbarsting aan het einde van het boek, dat maakt het nog precies even af.
