In 2014 werd er bij het AD een feuilleton uitgegeven, drie weken lang een deel van het eerste boek “Galgenveld”, van een nieuwe serie “de Noordzeemoorden”, geschreven door Isa Maron.
De drie delen had ik keurig opgespaard om op vakantie lekker te lezen. En dat beviel erg goed.
Toen “IJskoud” uitkwam, heb ik die ook gekocht en gelezen en was erg nieuwsgierig wat er nog komen zou in de volgende delen.
Het Marathonlezen
Eind 2015 kwam “Ritueel” uit. Ik had net Hebban.nl ontdekt en viel direct met mijn neus in de boter en won een gesigneerd exemplaar van “Ritueel”.
Maar ik zag op internet ook berichten van andere lezers die het boek al uit hadden en gelijk door wilden met deel 4 (gepland 2016).
“Het uitlezen van deel 3 is erg leuk, maar deel 4 laat nog zo lang op zich wachten en er zijn zoveel vragen.”
Ik besloot het lezen van het boek uit te stellen tot november 2016, om beide delen achter elkaar te kunnen lezen. Een besluit waar ik wel even spijt van kreeg toen Hebban een aantal lezers de kans gaf om “Eindspel” voor de verschijningsdatum te lezen, maar alleen zij die de eerste drie delen al op ‘gelezen’ hadden staan.
Nu is het november 2016, en ik heb besloten om voor “Ritueel” en “Eindspel”, ook de eerste twee delen opnieuw te lezen. Het wordt dus een marathon van vier boeken uit één serie achter elkaar.
Dus de boeken op mijn reader gezet en gestart. Het herlezen van de eerste twee boeken bevalt me matig. De boeken zelf zijn erg leuk, maar ik kan me nog teveel van de plots herinneren, dus de nagelbijtende spanning die ik tijdens het lezen bij de eerste keer had, is weg. Toch blijk ik ook een hoop vergeten te zijn, en voor het lezen van de hele serie is het wel heel prettig om weer alles op een rijtje te hebben.
“Galgenveld” en “IJskoud” dus opnieuw gelezen, daarna “Ritueel” uitgelezen en “Eindspel” gekocht en er gelijk achteraan gelezen (wat een hele goede keus blijkt te zijn, want Eindspel gaat direct door waar Ritueel is geëindigd.)
Lezend met plezier, verbazing, huivering en met een enorme nieuwsgierigheid naar het einde, vlogen de pagina’s voorbij. Tot ver na mijn normale bedtijd zitten en liggen lezen, want ik wilde het weten: “wat is er gebeurd, en hoe zal het aflopen”.
Nu is het uit en voel ik me leeg. Nu moet ik afscheid nemen van Maud en Kyra en alle anderen, want door het lezen van de vier boeken achter elkaar zijn ze erg aanwezig in mijn hoofd.
Isa Maron heeft een geweldige serie boeken afgeleverd, wat ook te zien is aan de enorme hoeveelheid fans van deze boeken. Een sterrenregen en de vele positieve reacties zijn dan ook meer dan verdiend. Het verwerken van de waargebeurde zaken in een boek met fictie is erg goed gedaan, ongemerkt krijg je als lezer inzicht in de wreedheid van sommige mensen. De boodschap komt aan; dat bepaalde zaken niet kunnen, niet mogen en niet ongestraft mogen blijven en de wereld uitgeholpen moeten worden.
Mijn vertrouwen in de mensheid heeft een kleine deuk opgelopen als ik in de nawoorden lees over de ware feiten waar de boeken op zijn gebaseerd.. Maar zolang er mensen zijn zoals Maud, Kyra en Niels die het er niet bij laten zitten hou ik hoop.
De boeken
Galgenveld
Een Amsterdamse rechercheur Maud Mertens en haar collega Niels Bingsten hebben in het eerste boek hun hand vol aan een moord, waarbij een lichaam aan een lantaarnpaal is opgehangen bij het IJ in Amsterdam Noord.
Kyra Slagter zit nog op school, maar heeft een enorme nieuwsgierigheid naar gruwelijke zaken en is er dan ook als eerste bij als het lichaam is ontdekt. Het blijkt een leraar van haar te zijn en ze besluit ook zelf een onderzoek in te stellen, waarbij ze akelig dicht bij de moordenaar uitkomt en haar leven niet meer veilig is.
Als rode lijn tussen de vier boeken, speelt de vermissing van de zus van Kyra: Sarina. Vier jaar geleden vertrok ze naar Texel en daarna ontbreekt elk spoor. De vermissing heeft grote invloed op haar en haar familie. Kyra heeft het nooit los kunnen laten.
Dan is er nog een verhaallijn van een jonge vrouw dat wordt gevonden in Engeland, maar die de taal niet spreekt en extreem angstig is. Wat heeft zij met dit alles te maken?
IJskoud
Het tweede deel, met opnieuw Maud, Niels en Kyra in de hoofdrol.
In IJskoud verdwijnen er kinderen, en is het een race tegen de klok om ze terug te vinden. Kyra is opnieuw betrokken bij deze zaak, als blijkt dat het oppaskind van haar vriendin Sophie ook is verdwenen.
Maar Kyra maakt zich het meeste druk om haar zus Sarina, waarvan ineens een paar ansichtkaarten zijn opgedoken die vier jaar geleden zijn gepost. Dat opent nieuwe perspectieven, en Kyra gaat naar het Duitse Wadden-eiland Norderney op zoek naar aanwijzingen.
Ook de verhaallijn van de jonge vrouw in Engeland krijg in dit deel een vervolg.
Ritueel
In Ritueel worden Maud en Niels bezig gehouden door een vondst van meerdere schedels in een tuin in Amsterdam. Het is vlakbij Kyra’s huis en zodoende wordt ook zij hier bij betrokken.
In Ritueel beginnen lijntjes die uitgezet zijn in de eerste twee delen grotere vormen aan te nemen, ineens staat niets meer los van elkaar.
Kyra gaat door met haar zoektocht naar Sarina en komt tot verontrustende ontdekkingen.
De rode lijn van de jonge vrouw in Engeland wordt een grote verhaallijn en de moordenaar komt meer aan het woord.
Het einde van het boek sluit wel een deel van het verhaal af, maar Eindspel zal met de laatste antwoorden moeten komen.
Eindspel
De verhaallijnen gaan direct door, vragen die open bleven bij het einde van Ritueel gaan hier direct verder. Maud en Niels en het team zijn erg druk met een nieuwe dubbele moord, maar de onderzoek naar seksueel misbruik en pedofilie krijgen een hoofdrol in dit boek.
Kyra haar rol wordt groter en haar onderzoek brengt haar regelmatig in situaties die nagelbijtend spannend zijn. Het hele boek is een groot spanningsveld, ook het verhaal van de jonge vrouw in Engeland siddert door. De gruwelijkheden in dit boek zijn af en toe misselijkmakend, maar door de afwisseling in hoofdstukken gezien vanuit Maud, Kyra, de jonge vrouw en de moordenaar, zit er zoveel vaart in dat het ’t doorlezen niet belemmerd. De ontknoping is vreselijk spannend en het is een opluchting als het afgelopen is.
Mijn mening
Het Marathonlezen van vier boeken uit één serie achter elkaar is me erg goed bevallen. Geen afleiding van andere boeken en andere hoofdpersonen, de verhaallijnen goed kunnen volgen en snel antwoorden krijgen op de vragen die de delen oproepen. De serie leent zich er ook uitstekend voor!
Met plezier (en huivering) gelezen, en nu afkicken.
Op naar de volgende serie (Justin Cronin staat op mijn planning)
