Dit boek wilde ik graag lezen, omdat een groot deel zich afspeelt in Friesland, waar ik ben geboren en getogen. Een roman dat o.a. verteld over het leven op een boerenhoeve in de oorlog en nu, trok direct mijn aandacht. Vroeger was ik ook vaak op de boerderij van vriendinnen en ik heb daar goeie herinneringen aan.
Het verhaal
De Vlaamse Anna is al jong weduwe geworden, maar redt zich prima. Ze heeft goed contact met haar zus Sien en haar familie en heeft een goede vriendin aan haar buurvrouw Marie.
Als bij het opruimen van de zolder een serie schriftjes te voorschijn komen, blijken dat dagboekjes te zijn van hun vader, die hij schreef tijdens de oorlog. Hij verbleef toen op een Hoeve in Friesland. Anna leest ze en wordt nieuwsgierig naar de hoeve en de mensen van die boerderij en besluit daar naar toe te gaan om te kijken wat ze kan ontdekken.
De schrijfster
Viviane Gerits (1956) woont en werkt in Antwerpen. Al varende samen met haar man, ontwikkelde ze een grote liefde voor mensen en de natuur in Friesland. Lezen schrijven en fotograferen zijn haar hobby’s. Haar debuutroman “Hond in een kegelspel” verscheen in het najaar van 2015.
De cover
Op de voorkant van het boek is een “Ulebord” afgebeeld. De boerderijen hadden deze driehoekige houten borden voor de ventilatie (opening) en om de schuur tegen inwateren te beschermen). Het heeft een gat waardoor uilen in en uit konden vliegen. uilen waren welkom op de boerderij ivm vangen van muizen.
De Uleborden in Friesland zijn gekenmerkt door twee zwanen die in spiegelbeeld de zijdes flankeren.
De schrijfstijl
Het verhaal wordt verteld door een ‘alwetende verteller’, die wel erg veel uitlegt:
– Naast zussen zijn ze al hun hele leven vriendinnen
– Ze vertrouwd Anna helemaal
– Sien vind het geweldig dat Anna de schriftjes kon redden
Dat kan soms best handig zijn, omdat het boek een vervolg is op “Hond in het kegelspel”, maar soms hoeft niet alles zo duidelijk te worden uitgelegd.
Ben ik te kritisch geworden? Ik lees zoveel dit jaar, dat verschillende stijlen direct opvallen. Ik leg het naast me neer en lees verder, maar ook de conversaties zijn nogal ‘gemaakt’, ze komen ongemakkelijk over en weer wordt er veel uitgelegd.
“Sien lacht. “Ik heb een donkerbruin vermoeden, jij ook wel zeker? zegt ze met een knipoog. “Het is geen groot geheim dat er tussen Eline en Johan al een tijd iets moois aan het groeien is, al zijn ze collega’s en is het strikt genomen verboden om iets romantisch met een collega te hebben. Maar we mogen niet te snel allerlei dingen veronderstellen. Het zou ook gewoon een feestje kunnen zijn omdat de lente gestart is, wie weet! Ze zei dat ze je straks zal bellen over de concrete plannen.”
Het lijkt ‘m niet te worden het boek en ik, tot Anna gaat lezen in het dagboek.
Het dagboek van Hendrik, de vader van Anna en Sien is een verademing om te lezen. Geschreven vanuit de ik-persoon, is het heerlijk lezen. De tekst staat cursief gedrukt en het verhaal over de boerderij is boeiend en leuk om te lezen.
Helaas zijn het maar korte stukjes. Het lukt Anna niet om door te lezen.
Tussendoor gaat het verhaal over Anna weer verder. Ik heb er wat moeite mee en leg het een weg voor afwisseling met een ander boek.
Liefelijk
Maar na een uitstapje naar een ander boek, lees ik elke dag een stukje in “Witte zwanen, grijze zwanen”, waar de gebeurtenissen elkaar wel erg snel en makkelijk opvolgen. Ik besluit om niet meer op het schrijven te letten, maar me onder te dompelen in het verhaal.
Daar waar het wat moeizaam op gang lijkt te komen, wordt het verhaal interessant als Anna vertrekt naar een B&B in Friesland. De beschrijvingen van de omgeving, van haar bezoek aan Sneek (daar waar ik ben geboren), de Sneeker Poort (de Waterpoort), Heerenveen en andere Friese plaatsen, de vaartochten over het Sneekermeer en omgeving, de Marrekritte (natuurgebied alleen met boot te bereiken) en de avonturen op de Hoeve doen me vergeten dat het boek eerst niet wilde.
Het is een streekroman, waarbij de werelden van Vlaanderen en Friesland met elkaar verweven worden. Het is ook een familieroman. met een familie in Vlaanderen en een familie in Friesland, die meer met elkaar te maken blijken te hebben dan in eerste instantie blijkt.
Het woord ‘liefelijk‘ komt in me op, want ook al is er vooraf het een en ander gebeurt, de mensen met elkaar worden vrolijker, nieuwe vriendschappen ontstaan, ze versterken elkaar.
Dan komt er nog een stukje spanning bij, met sabotage op de Hoeve. Er komt liefde om de hoek, en voor de familie van de Hoeve wordt een laatste probleem opgelost. Dat alles begon met het dagboek van vader Hendrik, alsof het zo heeft moeten zijn.
Mijn mening
Eigenlijk ben ik na een moeizame start best aangenaam verrast door dit boek. Viviane Gerits weet het leven van gewone mensen goed te vangen. er gebeurd wel veel en soms wat snel, maar dat houdt de vaart wel in het verhaal.
Het is wennen omdat er vrij veel Vlaamse uitdrukkingen zijn, maar ook dat went. Het is ook wel logisch omdat de schrijfster uit Antwerpen komt. Daarbij heeft ze zich verdiept in Friesland en weet een paar Friese termen te gebruiken (mem/heit = mama/papa) en dat voelt vertrouwd.
Een fijne feel-good, door het verhaal van een verrassend dagboek met bijzondere gevolgen, heb ik het toch met plezier uitgelezen.
