Het was in maart 2019 toen Helma en Marieke bij een live-leesclub van Bookspot zaten met het eerste vertaalde boek van Sophie Green: De leesclub aan het einde van de wereld. Nu is het ruim vier jaar en een hele stapel boeken verder en lezen we opnieuw een roman van deze schrijfster.
– door Marieke en Helma –
In de mail zagen we de aankondiging van de nieuwste roman van Sophie Green: Het koor van Bellbird River. Na een boek over een leesclub, een zwemclub en een yogaclub, heeft ze nu een boek geschreven waar een dorpskoor de basis is voor het verhaal. Hoewel we na het eerste boek niet altijd even enthousiast waren over de boeken die ze schreef, waren we toch benieuwd of ze ons met haar nieuwste boek wel weer wist te bekoren. Marieke ontving het boek als recensie-exemplaar en omdat Helma het boek al als luisterboek op KoboPlus gespot had, besloten we het boek samen te bespreken en een lezen versus luisteren buddyread was geboren.
Bellbird River, 1998. Alleenstaande moeder Alex hoopt dat een nieuwe start in Bellbird haar en haar dochter weer dichter bij elkaar zal brengen. De grande dame van Bellbird, Victoria, en haar nicht Gabrielle bevinden zich op een kruispunt in hun levens. Lokale bakker Janine en nieuwkomer Debbie worstelen beiden met de gevolgen van een pijnlijk verleden.
Deze vijf vrouwen treffen elkaar in het kloppend hart van het dorp: het koor van Bellbird River. Samen vinden ze de moed om het verleden achter zich te laten. En samen ontdekken ze dat echte vriendschap veel dichterbij te vinden is dan ze ooit hadden gedacht.
Wat wij ervan vonden
Opbouw en schrijfstijl
Helma: De romans van Green verlopen altijd volgens hetzelfde stramien: introductie van de personages, de (gezamenlijke) actie die leidt tot vriendschap en het heft over je leven weer in eigen hand nemen. Hoewel het een herhaling van zetten is, zijn het achterliggende verhaal en de achterliggende problemen elke keer anders. Als lezer stap je als toeschouwer altijd op een beslissend moment het leven van haar personages binnen, je volgt ze voor een korte periode in hun leven waarin ze belangrijke besluiten nemen en vervolgens stap je het verhaal weer uit en laat je ze hun leven verder leven. Green weet me niet altijd te bekoren met haar personages, maar in Het koor van Bellbird River slaagt ze daar wel weer helemaal in. De personages en de problematiek waar ze mee te maken hebben spraken me aan. Het koor uit de titel is de verbindende factor, maar is eigenlijk maar een klein onderdeel in het verhaal. Het gaat om de problemen waar de hoofdpersonages mee te maken krijgen en wat ze doen om daar sterker en gelukkiger uitkomen met de belofte voor een happy end, hoewel die niet altijd specifiek benoemd wordt.
Een ander vast onderdeel van Greens boeken is de opbouw middels de jaargetijden. Elk jaargetijde is een stapje in het proces waar de hoofdpersonen doorheen gaan. De toegankelijke schrijfstijl met soepele zinnen en geloofwaardige dialogen is prettig om, zoals in mijn geval, te luisteren. Green kiest vooralsnog altijd voor een personaal perspectief. In bijvoorbeeld De zwemclub van Shelley Bay werkte dat voor mij totaal niet en voelde ik geen enkele emotionele betrokkenheid met de personages. Nu slaagt ze daar gelukkig wel in en werd ik meegenomen in het gevoelsleven van de hoofdpersonen, weliswaar bij de een wat meer dan bij ander.
Marieke: De basis is inderdaad bij elk boek hetzelfde. Er is een club waar mensen samenkomen en daar volgt dan een vriendschap uit tussen vrouwen van verschillende leeftijden en achtergronden. Het is een handige manier van verhalen vertellen en heel herkenbaar voor Sophie Green. Ze beschrijft het leven van een vijftal vrouwen gedurende één jaar en zo kunnen we meeleven met hun lief en leed. Ik vind het een fijne manier van boekopbouw, maar heb soms wel wat moeite met het visualiseren van de personages. Zo gaat het nu over ene Debbie, een moeder van twee kinderen. Ze is dus ergens tussen de 30 en 40, maar ik zag haar steeds als jonge vrouw voor me.
Verder is het slow-read, maar daar hou ik wel van. De vertelperspectieven wisselen constant tussen de vrouwen en dat zorgt voor afwisseling en laat de verschillende levens zien en ook wanneer ze af en toe kruisen. Het is mooi om te zien hoe er voorzichtig vriendschappen ontstaan en hoe de vrouwen zich opener durven op te stellen.
De hoofdpersonen
Helma: Voor haar hoofdpersonages kiest Green onveranderlijk vrouwen die in leeftijd behoorlijk uiteenlopen, maar ook qua persoonlijkheid weinig met elkaar gemeen lijken te hebben. Dat is in dit verhaal ook weer het geval. Het koor zorgt ervoor dat ze elkaar ontmoeten en een band krijgen. Ik vond de personages die ze nu opvoert weer allemaal erg aansprekend. Dat geldt ook voor de problemen waar ze mee te maken hebben (gehad) en hoe ze daar mee omgaan. Door de verschillende perspectiefwisselingen leer je ze allemaal kennen. Mijn favorieten waren Victoria en Gabrielle. Victoria is door haar man, die vreemd is gegaan met de vrouw van de burgemeester, in de steek gelaten. Als de grande dame die ze is, houdt ze haar hoofd hoog, ondanks dat haar eigenwaarde een gevoelige knauw heeft gekregen en ze zich het lachertje van het hele dorp voelt. Ze is blij dat haar nicht, operadiva Gabrielle die worstelt met stemproblemen die ze angstvallig geheimhoudt, tijdelijk bij haar intrekt en ze net als in hun jeugd, samen sterk zijn. De interactie tussen die twee oudere vrouwen vond ik leuk om te lezen. Maar ook de andere drie vrouwen spraken tot de verbeelding. Ik leefde eigenlijk met iedereen mee, alleen wilde ik Janine af en toe eens goed door elkaar schudden als ze zich weer liet verleiden door de mooie praatjes van haar getrouwde ex. Debbie met haar prachtige stem en hoe ze de zorg voor andere kinderen op zich neemt, terwijl ze haar eigen kinderen niet te zien krijgt en Alex die een betere band met haar dochter probeert te krijgen, maar daarbij behoorlijk in de weg wordt gestaan door haar stokende moeder. Eigenlijk zijn ze allemaal mooi uitgewerkt door Green.
Marieke: Daar heb ik weinig aan toe te voegen. Green heeft opnieuw een serie bijzondere vrouwen opgevoerd in haar verhaal. Ze zijn zo verschillend en allemaal hebben ze een eigen verhaal. Victoria en Gabrielle vond ik ook mooi om over te lezen. Van Janine kreeg ik niet zo veel hoogte. Ze maakte vreemde keuzes, maar die kwamen wel uit onzekerheid terwijl ze zo talentvol is. De rol van Alex vond ik het minst bijzonder, maar die was wel realistisch. Mijn favoriet is Debbie, die door een foute keuze heel veel is kwijtgeraakt, maar nu een tweede kans krijgt.
De bijpersonen
Helma: De vijf hoofdpersonen hebben allemaal hun eigen verhaal en hun eigen nevenpersonages en die zijn niet allemaal even positief. Om te beginnen met de ex van Janine! Wat een verschrikkelijke vent zeg, zoals hij misbruik van haar maakt. Ik had meteen een hekel aan hem. Hij is notabene getrouwd, heeft kinderen en dan komt hij elke vrijdag na sluitingstijd van de winkel om vreemd te gaan met Janine, waarmee hij haar lage zelfbeeld nog verder onderuithaalt. En dan de man van Victoria: wat een slapjanus. Hij dacht even Victoria haar huis afhandig te maken, maar daar stak ze mooi een stokje voor. De ex-man van Debbie vond ik in het begin ook geen leuke man. Gelukkig had hij een lieve vrouw die voor Debbie in de bres sprong. Alex worstelt vooral met de invloed die haar moeder op Alex’ dochter heeft en haar zo probeert in te palmen om bij haar te komen wonen. Dat doe je toch niet als oma? Gelukkig zijn er ook liefdevolle personages die zorgen voor het romantische, feelgoodgehalte in het verhaal.
Een belangrijk personage die een link heeft met alle vijf vrouwen is Warwick, de dirigent van het koor, die zelf te maken heeft met roddels die gevolgen hebben gehad voor zijn carrière en zijn persoonlijke leven.
Marieke: Ik vond Debbie een mooi personage, mede door de mensen om haar heen. Ze komt terecht bij een lieve werkgeefster waar ze voor haar kinderen gaat zorgen. Die vrouw geeft haar zoveel vertrouwen en ruimte om weer te gaan leven. En dan Julia, de nieuwe vrouw van Debbies ex-man, die een brug weet te slaan zodat Debbie haar kinderen weer kan zien. Sterke vrouwen die elkaar helpen, heel mooi uitgewerkt.
Lezen versus luisteren
Helma: Ik besloot het verhaal te gaan luisteren. Ik was druk met het haken van een babydeken voor mijn nichtje en zo kon ik beide hobby’s mooi combineren. Al hakend kon ik een paar uur achterelkaar door luisteren, waardoor ik zonder onderbreking heerlijk in het verhaal bleef. Luisterend werd ik het leven van de personages ingetrokken en voelde ik me emotioneel betrokken. Misschien zelfs meer dan als ik het boek zelf gelezen had. Esther Floor als voorlezer speelde daar zeker een grote rol in. Ze heeft een uiterst prettige stem met een fijne intonatie waarmee ze emotie overbrengt zonder te overdrijven. Haar stem ligt, in ieder geval bij mij, lekker in het gehoor. Ik zet de snelheid trouwens wel altijd op 1,25 dat qua leessnelheid voor mij precies goed klinkt.
Het verhaal is luisterend prima te volgen en het was me steeds wel duidelijk over welk personage het ging. Soms blijft een luisterboek wat minder bij me hangen en ik merk wel dat ik de namen van de minder belangrijke personages inmiddels finaal vergeten ben. En dat is ook bij dit boek het geval, hoewel het inhoudelijke verhaal me nog prima voor de geest staat. En daar gaat het natuurlijk om. Dus als je van luisteren houdt dan kan ik dit boek zeker als luisterboek aanraden.
Marieke:
Ik vond het prettig lezen, maar ik kan me voorstellen dat het boek heel goed werkt als luisterboek. Het heeft vrij lang geduurd voor ik door het boek heen was. Dat had niet zozeer met het boek te maken, maar meer met het tijdstip dat ik het las. Grotendeels voor het slapen gaan, en dan val ik gewoon snel in slaap…
Conclusie
Helma: Sophie Green heeft me met haar nieuwste boek met aansprekende personages en mooie verschillende verhaallijnen gelukkig weer overtuigd. Een mooi verhaal over vriendschap, problemen overwinnen en het heft weer in eigen hand nemen. Ik geef het boek 4****.
Marieke: Na het eerste boek, was ik teleurgesteld door Greens tweede roman. Met de derde maakte ze veel goed en nu met deze over het koor is ze weer op het niveau van de eerste. Ik heb het boek met plezier gelezen. Sterke vrouwen die te maken krijgen met verschillende problemen, maar elkaar steunen in vriendschap en zo het leven oppakken en verdergaan. Het koor van Bellbird River krijgt van mij 4****.