Soms heb ik totaal geen inspiratie om een blog te schrijven. Dan kom ik niet verder dan mijn twee wekelijkse blog met mijn leeservaringen om te delen. Maar daar had ik nu geen last van, het leek wel of de ideeën gewoon kwamen aanwaaien. Het leverde een mooie serie blogs op die ik met plezier heb geschreven.
De inspiratie voor de blog van vandaag heb ik te danken aan mijn zoon. Hij vertrok met twee vrienden voor 10 dagen naar Tokio. Tokio! Gingen wij vroeger na de examens naar Terschelling, tegenwoordig zijn de bestemmingen wat exotiser. Van te voren had hij gevraagd of hij nog wat voor me mee moest nemen, want er zouden vele boekenmarktjes zijn. Dan zeg je geen nee, maar het zou voor hem geen makkelijke keuze zijn.
Gister kwam hij thuis en lag er in de keuken een boekje voor me klaar met twee theezakjes uit het Alice in Wonderland restaurant. Wat een heerlijke verrassing.
En het boek? Een Engelse versie van Yasanura Kawabata‘s Sneeuwland: Snow Country. Het is niet zo dik, het heeft een heel prettig lettertype en zo op het eerste oog is het goed te lezen in het Engels.
In de roman Sneeuwland bereikt de grote delicate sensitiviteit van Yasunari Kawabata’s schrijverschap een zeldzaam hoogtepunt. Tegen de achtergrond van het ‘Sneeuwland’ – het centrale bergland in het noordelijke deel van het Japanse hoofdeiland Honshu -beschrijft Kawabata op poëtische wijze de gecom-pliceerde verhouding van twee wezensvreemde, tragische en eenzame levens: die van de dromerige estheet Shimamura en de onberekenbare, hartstochtelijk liefhebbende geisha Komako
Nu heb ik nog nooit gehoord van deze schrijver, maar het is een winnaar van de Nobelprijs voor de literatuur (1968).
Ik sluit het boek in mijn hart, of het nu wat is of niet, maar het feit dat mijn zoon het speciaal voor mij heeft gekocht en heeft meegenomen vanuit Tokio, maakt het onbetaalbaar en het mooiste boek ooit.
