Het leuke van veel bezig zijn met boeken en bloggen over boeken is dat je af en toe verrast wordt met een verzoekje of je een nieuw boek wilt lezen voor het uitkomt in ruil voor een recensie. Zo kreeg ik eerst een vriendschapsverzoek via FB (die ik meestal maar selectief accepteer) en had daarna via messenger contact met Nanda Roep.
Informatie auteur Nanda Roep
Nanda Roep is schrijfster en selfpublisher van romans en de kinderboekenserie Plaza Patatta. Met de kinderboeken beoogt zij leesplezier te stimuleren en te versterken bij kinderen vanaf 8 jaar. In mei 2019 heeft zij Stichting Leesplezier opgericht waarvan ze tevens voorzitter is. Met haar romans richt Nanda Roep zich op vrouwen die houden van lékker; ook hier staat leesplezier voorop. Inhoudelijk stipt ze soms pijnlijke onderwerpen aan, zoals in ‘Van familie moet je het hebben en kan je het krijgen ook’.
Ik kende de naam Nanda Roep wel, maar had nog niets van haar gelezen. Ze heeft echt heel veel jeugdboeken geschreven ontdekte ik op Hebban, maar ook al een aantal boeken voor volwassenen. Op 20 februari komt haar roman: Leugens in de lente uit. Ik ontving het omslag via de email las dat het “Voor de liefhebbers van Liane Moriarty” was. Ik ben altijd een beetje huiverig voor dat soort vergelijkingen. Een boek staat op zich en vergelijkingen scheppen verwachtingen die vaak moeilijk zijn waar te maken. Ook nu was ik huiverig, ik las Grote kleine leugens wat een goed opgebouwd verhaal is en niet makkelijk te evenaren. De korte samenvatting van Leugens in de lente trok me in ieder geval aan en ik besloot er zonder verwachtingen in te beginnen.
Leugens in de lente
Drie vrouwen, één ongeluk
Manja is vroeg weduwe geworden en keert terug naar haar roots met haar jonge zoon. Ilya’s huwelijk blijkt niet te zijn wat ze dacht en die schok komt ze nauwelijks te boven… Ineke wil het liefste van alles de relatie met haar zoon en kleindochter herstellen. Op het eerste oog delen de vrouwen niets met elkaar, en toch delen ze álles.
Mijn mening
Het boek begint met een aanrijding, waarbij Nanda Roep heel slim totaal vaag blijft over wie het gaat en wat er is gebeurd. Daarna gaat het verhaal van Manja van start. Zij keert met haar zoontje Rayan vanuit Drenthe terug naar haar geboortedorp Driestenen na het overlijden van haar man, Dorien, de moeder van Manja, ontvangt haar met open armen en ze kan zich rustig settelen. Na de introductie van Manja maken we ook kennis met Ilya en haar twee dochters Yara en Yfke, die problemen hebben met man en vader Danny. En tot slot is er de oudere Ineke, een gepensioneerde kleuterjuf die gebukt gaat onder de scheiding van haar zeer geliefde zoon en haar kleindochter erg mist. Drie vrouwen met elk hun eigen geheimen, van wie de paden kruisen met onverwachte gevolgen.
Het boek is zeer zorgvuldig opgebouwd. De hoofdstukken zijn kort en er gebeurt veel in een hoog tempo. Door de afwisseling van personages blijft het constant boeiend en de spanning wordt goed gedoseerd. Ik wilde weten wat de geheimen waren, ik wilde weten wie er bij het ongeluk betrokken waren en ik wilde weten hoe alle puzzelstukjes aan het einde in elkaar zouden passen. En dat ben ik allemaal te weten gekomen.
Ik heb het boek verslonden. De bedoeling om per dag ongeveer 50 bladzijdes te lezen om het lezen zo over een paar dagen uit te smeren is niet gelukt, het ging veel sneller uit omdat ik maar bleef lezen.
En dan is er nog de vraag of het boek te vergelijken is met de boeken van Liane Mortiarty? Ik zeg Ja. Het heeft dezelfde sfeer als Grote kleine leugens, met mensen die geheimen bij zich dragen en die keuzes maken welke problemen opleveren, maar ook de saamhorigheid tussen de personages komt overeen.
Maar Leugens in de lente is een op zichzelf staand verhaal wat de moeite waard is om te lezen en het is nog lekker Nederlands ook!
4 sterren voor Leugens in de lente en mijn recensie lees je hier.
