Stille Getuigen
Dacht ik net weer een beetje ‘bij’ te zijn met wat ik wilde lezen, had ik net een lijstje met “te lezen boeken en wel tussen NU en 3 weken” gemaakt, komt mijn favoriete site Hebban met de volgende uitdaging. “Het vergeten boek”, een boek wat jaren geleden is aangeschaft en sindsdien ongelezen in de boekenkast is verdwenen.
Mijn gedacht dwalen direct af naar de boekenplank.
Eh “boekenplank” geen “boekenkast”? Ja dus, boekenplank.
In 2010 heb ik een ereader gekregen en heb (mede door chronisch ruimtegebrek), de boeken toen rigoureus opgeruimd. Grote stapels boeken zijn verdwenen op de rommelmarkt, naar de kringloop en in dozen voor de Amnesty boekenmarkt. (achteraf toch wel spijt van bepaalde gevallen). Slechts enkele exemplaren hebben deze vlaag van verstandsverbijstering overleefd. Zo staan de boek- reeksen van “John Grisham”, “Dan Brown” en “Wilbur Smith” nog op de plank. Maar dat zijn geen ‘vergeten boeken’, deze zijn gelezen en daarna bewust bewaard.
Toch is er één boekje dat er al langer ligt. Het heeft de verhuizing mee mogen maken en is opnieuw op de plank belandt. En voor deze challenge viel mijn keuze dan ook direct op “Stille getuigen”.
In de tijd dat ik nog graag keek naar CSI op de tv, werd dit boekje uitgegeven als geschenk(?).
Voorin staat “Dit boek verschijnt ter gelegenheid van juni – maand van het Spannende boek 2011”. (Volgens mij heb ik het wel gewoon gekocht.)
Ik kan het me niet meer precies herinneren en ik zag deze tekst pas toen ik het boekje vandaag eindelijk eens goed bekeek en voor het eerst (!) open deed.
Eigenlijk heb ik het nooit ‘durven’ lezen, omdat ik dacht dat het zou gaan over dode lichamen, en de sporen die leiden tot ontmaskering van de moordenaar. Ik was doodsbenauwd voor gruwelijke plaatjes (hoewel CSI op tv zich ook niet bepaald inhoud qua bloed enzo).
Uiteindelijk heeft mijn moeder het eerder gelezen dan ik (6_9). En vervolgens is het boek gewoon weer op de plank belandt. Tot nu toe dan.
Waarom was ik nou zo angstig om hierin te beginnen?
Geen idee, “Sporen van misdaad in 25 verhalen” klinkt niet heel akelig, en wat blijkt, 25 misdaad verhalen van top auteurs! Helemaal geweldig dus.
Waar ging het dan mis?
Op de achterflap: Extra; stille getuigen in beeld, een kijkje achter de schermen van het NFI in zestien pagina’s kleurenfoto’s. Dat was me toch net iets te veel van het goede.
En wat denk je? Niks geen bloederige toestanden, maar veel apparatuur waarmee ze werken. Ha, dat heb ik vijf jaar verdrongen!
En zo is “Stille getuigen” ineens met stip in de top vijf van mijn NTL lijstje gekomen. Van “boek dat je niet wilde lezen”, via “vergeten boek”, naar “Boek, heb ik zin in!”
Maar als “vergeten boek” nu een categorie voor de Challenge van 2017 blijkt te zijn? Dan is die in 2016 al uit, wat dan?
O, ik heb nog ergens een boek. Ooit gekregen van mijn man. Het is zo erg vergeten, dat ik niet eens meer weet of ik het nog heb, en zo ja, waar het dan zou kunnen zijn.
Het is Umberto Eco, met “eiland van de vorige dag”. Heeft me toen niet kunnen boeien, weet niet of dat nu beter zou gaan. Sommige boeken kunnen beter vergeten blijven….
